Nastavak o Novom Sadu
Posle Prvog svetskog rata srpska vojska je u Novi Sad 8. novembra 1918. godine, a Velika narodna skupština Srba, Bunjevaca i ostalih Slovena 25. novembra donela je odluku o prisajedinjenju Banata, Bačke i Baranje Kraljevini Srbiji. Dan ranije to je učinila i Skupština Srema u Rumi.
U
Kraljevini Jugoslaviji Novi Sad postaje centar Dunavske banovine. U to
vreme dobija svoj prvi bulevar, Banovinu i novi most. Godine 1936. ima
već 69 000 stanovnika. Drugi svetski rat doneo je strašnu raciju
Hortijeve fašističke vojske, kada za tri dana Novi Sad gubi 1 500 svojih
žitelja, najviše Srba i Jevreja. Za vreme Drugog svetskog rata poginulo
je nekoliko hiljada Novosađana.
Novosadski partizanski odred oslobodio je Novi Sad 23. oktobra 1944. godine. Oslobođen fašističke okupacije Novi Sad, glavni grad Autonomne Pokrajine Vojvodine, doživljava veliki uspon kao ekonomski, kulturni, naučni, politički, administrativni i svaki drugi centar Pokrajine...
Takozvanom
antibirokratskom revolucijom 1988. godine menjaju se politički odnosi u
zemlji, a Novom Sadu se smanjuju nadležnosti. Nekoliko godina kasnije
kosi ga inflacija, njegove stanovnike pogađa siromaštvo, a u ratovima na
teritoriji nekadašnje Jugoslavije gine sedamdeset dvoje Novosađana,
grad napuštaju mnogi mladi i obrazovani ljudi, a u njega se sklanjaju na
desetine hiljada izbeglih i prognanih. Taj posleratni period i 1996 –
1997. godinu obeležavaju studentske građanske demonstracije protiv
režima Slobodana Miloševića, a na čelo grada, izbornom voljom građana,
dolaze opozicione političke stranke.
NATO
bombardovanje ostavlja Novi Sad bez mostova, komunikacije, vode... Po
prestanku bombardovanja, već prilično iscrpljen grad se užurbano
obnavlja, podižu se novi mostovi, pontonski, privremeni,
montažno-demontažni... U nedefinisanoj atmosferi nade i krajnjih granica
izdržljivosti građani dočekuju i slave pobedu opozicije na
septembarskim izborima 2000.